تاریخچه فالوده
تاریخچه ی فالوده در ایران
فالوده یا پالوده از خوردنی‌های ایرانی و از نوع دسر است که در تمام کشورهای خاورمیانه رواج دارد. پالوده، نوعی دسر یخی است که با قرار دادن رشته‌های باریک نشاسته در محلول آب و شکر تهیه می‌شود. پالودۀ شیراز و کرمان معروف است. پالودۀ شیرازی را معمولاً با یک نوع چاشنی مانند آب لیمو، عرقیاتی چون نسترن یا شربت آلبالو و پالودۀ کرمانی را با گلاب و نعناع یا شربتی بنام شیره مخلوط کرده و مصرف می‌کنند. نام درست این خوراکی «پالوده» است، اما در نتیجۀ تأثیر زبان عربی بر زبان فارسی، به صورت «فالوده» تلفظ می‌شود.
پالودۀ شیرازی در ایران و دیگر کشورها بیشتر از انواع دیگر مصرف دارد[نیازمند منبع] و در بسیاری از بستنی فروشی‌های سنتی به فروش می‌رسد و عبارت از رشته‌های نشاسته‌ای یخ زده و مخلفات که در قدیم‌الایام به شیوۀ سنتی تولید می‌شد، اما امروز با دستگاه‌های ویژه و ماشین‌هایی با سرعت بسیار زیادتر و راحت‌تر تهیه می‌شود. فالوده نوعی دسر ایرانی است که با قرار دادن رشته‌های باریک نشاسته در محلول آب و شکر تهیه می‌شود.البته می توان در تهیه آن به جای شکر، از عسل، قند و نبات هم استفاده کرد.
فالوده شیرازی:
اصل واژه پالوده از پالودن است به معنای پاک و صاف کردن (دهخدا) و پالوده رشته‌های باریکی است از نشاستهٔ پخته که در برف یا یخ قلیه ریزند و شکر یا شیرینی دیگر بران افزایند (دهخدا)-در شیراز فالوده، پالوده نامیده می‌شود.
بستنی و فالوده در‌ایران پرمصرف‌ترین نوع شیرینی به حساب می‌‌آیند، خصوصا فالوده که از قدیم‌الایام در فصل تابستان طرفداران بی‌شماری دارد.
نام درست این خوراکی «پالوده» است، اما در نتیجۀ تأثیر زبان عربی بر زبان فارسی، به صورت «فالوده» تلفظ می‌شود.
در زمانهای قدیم در تهیه فالوده از روغن بادام، پسته و روغنهای حیوانی نیز استفاده می شده است.
در گذشته فالوده به خوراکی گفته می‌شد که از پختن پودر بادام و شکر پخته می‌شد.
منبع:wikipedia
