فالوده یا پالوده از خوردنی‌های معروف ایرانی است.فالوده نوعی دسر ایرانی است که با قرار دادن رشته‌های باریک نشاسته در محلول آب و شکر تهیه می‌شود.البته می توان در تهیه آن به جای شکر، از عسل، قند و نبات هم استفاده کرد.

اصل واژه پالوده از پالودن است به معنای پاک و صاف کردن (دهخدا) و پالوده رشته‌های باریکی است از نشاستهٔ پخته که در برف یا یخ قلیه ریزند و شکر یا شیرینی دیگر به  ان بیافزایند. در شیراز فالوده، پالوده نامیده می‌شود. بستنی و فالوده در‌ایران پرمصرف‌ترین نوع شیرینی به حساب می‌‌آیند، خصوصا فالوده که از  قدیم‌الایام در فصل تابستان طرفداران بی‌شماری دارد.

نام درست این خوراکی «پالوده» است، اما در نتیجۀ تأثیر زبان عربی بر‌ زبان فارسی، به صورت «فالوده» تلفظ می‌شود.

در زمانهای قدیم در تهیه فالوده از روغن بادام، پسته و روغنهای حیوانی نیز استفاده می شده است.فالوده ارزش غذایی بالایی دارد و برای برخی ناراحتی های حلق و ریه به ویژه در فصول گرم سال مفید است.

البته باید توجه داشت که فالوده، دیر هضم است و مصرف مداوم آن می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در کبد و طحال شود، در نتیجه نباید مدام مصرف شود و بهتر است جهت پیشگیری، از نشاسته کمتری استفاده کرد.

همچنین فالوده در مواقع فعالیت‌های شدید فکری، مطالعات، یادگیری‌های تحصیلی و درسی و یا در هنگام کاهش حجم مایعات بدن در زمان گرمازدگی ودر مواقع کاهش قندخون در زمان‌های روزه‌داری و گرسنگی طولانی مدت، تامین کننده انرژی و برطرف کننده خستگی می‌‌باشد.

توجه شود که مصرف فالوده در افرادیکه معده سرد و تر دارند، توصیه نمی شود. بهتر است جهت شیرین کردن فالوده در افراد سالمند یا سردمزاجان از عسل استفاده شود.

منبع: سایت خبری تحلیلی عصر ایران